Blog van Esmeralda - Deel 7

Esmeralda loopt 6 maanden stage in Nepal bij een HEF familie. Ze praat je graag bij over alles wat ze meemaakt. Dit is het zevende deel.

Een vraag die ik mij de afgelopen twee weken telkens gesteld heb. Waarbij ik soms in mijn arm kneep om te ontdekken of het een droom was of dat ik het echt meemaakte. In ongelooflijk mooie momenten maar ook in diep trieste momenten. Bij films komt er soms van tevoren een waarschuwing met ‘Pas op deze film kan heftige beelden bevatten’. Alleen kreeg ik de afgelopen weken geen waarschuwing, het overkwam me gewoon en op dat moment moest ik er mee zien te dealen. Soms voelde ik me moederziel alleen, riep ik gefrustreerd uit waarom dan?! Deed al het onrecht wat ik zag me pijn. Lieve mensen, ook dit keer heb ik weer mogen ervaren hoe het echte leven eruit ziet, en voor jullie alvast wel een waarschuwing. Deze aflevering kan heftige beelden bevatten.

Eigenlijk had ik deze blog al eerder willen schrijven maar soms loopt je planning iets anders dan je in je hoofd hebt. Zo heb ik bijna de hele woensdag van ’s morgens vroeg tot midden-in-de-nacht-laat op de betonnen vloer van mijn badkamertje doorgebracht. Overgevend boven een emmer. De maaltijd van de vorige dag waar ik heerlijk van gesmikkeld had was blijkbaar toch niet zo’n goed idee geweest voor mijn ‘zwakke’ blanke lichaam. Daar zit je dan, aan de andere kant van de wereld, zonder mams die voor je zorgt, bijna 24 uur lang, alles wat ik dronk of at kwam er met dezelfde vaart weer uit, geen slok water bleef binnen, oh wat voelde ik me ellendig. Tot er op een gegeven moment een opwekkingslied in m’n gedachten kwam. Het lied Praise you in this storm, van Casting Crowns, ik herinnerde me een couplet. ‘I lift my eyes up to the hills, where does my help comes from? My help comes from the Lord, the maker of heaven and earth’. Fluisterend kreeg ik er af en toe een regel uit, want het overgeven ging door, toen voelde ik een zachte verkoelende bries langs me heen waaien, wat bijzonder is want ik zat in een bijna afgesloten ruimte, en ik wist ‘Ik ben niet alleen! Ook nu is God bij mij!’ Dat geeft moed. Gelukkig zorgde de meiden goed voor me. Gisteren heb ik de hele dag als een lappen pop in bed gelegen. In Nederland ren ik altijd door als ik ziek ben, tot ik echt niet verder meer kan, hier heb ik geen keus, als ik ziek ben dan moet ik verplicht rust nemen, en je kan ook verplicht rust nemen, want geen enkele Nepalees ervaart stress dus als je verteld dat je ziek bent worden je taken gewoon doorgeschoven naar de volgende keer. Vanmorgen werd ik wakker en voelde ik me een stuk beter, nog steeds wat zwakjes maar ik voel me weer mens in plaats van een lappen pop. Hoe dol meiden ook op poppen zijn, ik geef toch liever de voorkeur aan mens zijn. De zon schijnt, ik heb heerlijk geslapen, Ashmita is helemaal gelukkig dat ik weer beneden ben en kan babbelen, tienduizend redenen tot dankbaarheid dus! Ik zag me namelijk al in het ziekenhuis belanden met uitdrogingsverschijnselen en andere gekke fratsen..

Het schoolleven draait inmiddels al weer bijna twee weken op volle toeren. Al nemen ze het hier niet zo nauw met de verplichting om naar school te gaan. Vorige week maandag zouden alle meiden terugkomen naar het hostel. Dus Sisir, Ashmita en ik bleven netjes de hele dag in het hostel om de meiden te verwelkomen maar raad eens.. Aan het einde van de dag was er nog niemand terug! Na 12 dagen missen we nog steeds een paar meiden maar van de meeste weten we dat ze onderweg zijn. Behalve van Anisha, een gezellige vrolijke meid van 13 jaar, zo stuiterend vrolijk dat ik me af en toe lichtelijk gefrustreerd afvroeg ‘Hoe kan iemand nu zo mega stuiterend vrolijk zijn?! Kan je alsjeblieft iets rustiger doen?!’ en dan te bedenken dat ik zelf ook vaak rondstuiter, nog extremer vrolijk dus, als ik een zonnestraal ben is zij de complete zon. Ze was dol op kaartspelletjes, alleen kon ze flower niet uitspreken, de ‘klaver’ van kaartspelletjes noemen we hier ‘luckyflower’, en als zij het uitsprak was het altijd luckyplower en dan schoot iedereen in de lach. Anisha was ook nog steeds niet terug in het hostel. Normaal is ze een van de eersten dus Ashmita was al een beetje bezorgd. Inmiddels weten we dat Anisha niet meer terugkomt.. Ze leeft nog wel hoor, alleen gaat dit vrolijke meisje nu als een getrouwde vrouw door het leven.. Ik was alweer boos op die gearrangeerde huwelijken hier, maar nee, het is een ‘love’ huwelijk. In hoeverre je het kunt aanschouwen als echte liefde. Anisha bleek geen ouders meer te hebben, haar moeder is overleden en haar vader is nooit thuis, ze kon trouwen met een hindoeïstische man, die ook nog is een alcoholist blijkt te zijn. Anisha dacht of denkt dat het echte liefde was, en een kans op een betere toekomst, en ze is met hem getrouwd. 13 jaar, en ze lijdt nu het leven van een volwassen vrouw, runt het huishouden, en doet werk wat veel te zwaar voor haar is, ze is gestopt met school. Wat moet er van haar terecht komen? Ik bid dat haar glimlach blijft, dat ze echt een gelukkig leven krijgt en dat ze voorlopig niet zwanger wordt. Een 13-jarig meisje wat een veel te grote sprong nam de diepte in.. De meiden van het hostel zijn lang niet zo geshockt als ik, want nee, dit gebeurd elk jaar wel, dat een of meerdere van de meiden niet terugkomen na de vakantie omdat ze uitgehuwelijkt zijn of getrouwd. Ik mis Anisha’s stralende glimlach nu al.. Welcome to the dark side of this beautiful country Nepal..

De dark side gaat verder onder de naam ongelijkheid. Het verschil tussen de positie van de man en de vrouw is hier zo absurd groot dat het me al vaak tot tranen en tot boosheid heeft gedreven. Een klein voorbeeld hiervan. Vorige week kregen we bezoek in het hostel en er werd gevraagd of Ashmita en ik een goede maaltijd wilde bereiden. Daar waren we dan ook de hele ochtend mee bezig. Nu vinden we het allebei heerlijk om te koken en hebben we het erg gezellig met elkaar. Dus dat was geen probleem. Als de maaltijd dan echter begint wordt je de keuken uit getrapt want wij, als vrouwen, zijn niet goed genoeg om bij de maaltijd te zijn. Dat is toch wel even drie keer slikken en tot tien tellen om vervolgens de keuken te verlaten en rustig je beurt te wachten tot de restjes die over blijven jouw maaltijd vormen. In Nederland heb ik altijd overal m’n woordje klaar, kom ik goed voor mezelf en anderen op, en kan ik absoluut niet tegen ongelijkheid. Om zo’n ongelijkheid, in zulke kleine dingen, hier te ervaren is een hele omschakeling voor mij. Al zie ik het overal om mij heen. In de kerk zitten de mannen op stoelen, gescheiden van de vrouwen, die op de grond zitten. Mannen kunnen qua kleding aantrekken wat ze willen en praten met wie ze willen. Vrouwen moeten bedekt over straat gaan en kunnen beter onopvallend blijven. Vorige week had ik Ashmita en Surakshya aanbevolen om een uurtje langer te slapen omdat ze er zo moe en gesloopt uitzagen. De volgende ochtend hoorde ik een schreeuwende Sisir en zag ik de meiden huilend op de grond zitten. Ik dacht ‘Wat is dit?!’, is er iemand overleden, moeten ze weg uit het hostel, zijn er problemen, ik zag de ergste verhalen al werkelijkheid worden want de meiden huilen nooit. Uiteindelijk bleek dat de meiden een halfuurtje later wakker waren geworden en daarbij dus niet geluisterd hadden naar de regels van het hostel en werden daardoor uitgemaakt voor de meest waardeloze meiden op aarde. Ik was in shock, vooral omdat ik degene was die had gezegd dat ze langer moesten slapen. Ik ben naar Sisir toegegaan en heb de situatie uitgelegd, m’n verontschuldigingen aangeboden en ook aan de meiden. Voor hen was dit normaal, het gebeurde vaker, maakt dit Sisir een slecht persoon? In eerste instantie was ik woedend op hem, maar hij is niet anders gewend, ‘zo doen ze dit nu eenmaal’.. en als hij het niet doet zal iemand anders het doen, dat hoort bij de cultuur, hij zegt ook dat het niet oké is maar daar wordt niet naar gevraagd. Soms huil ik bij het zien van al dat onrecht en ongelijkheid, soms ben ik gefrustreerd, soms ben ik wanhopig. Ik vind het verschrikkelijk dat ik ongelijk behandeld wordt, maar hee ik ben hier maar zes maanden en dan mag ik terug naar de vrijheid van mijn land en zelf beslissen hoe laat ik uit bed kom en of ik trouw ja of nee en met wie. De meiden hier zitten voor de rest van hun leven gevangen in de kooi van ongelijkheid, of ze het hier nu mee eens zijn of niet.

Nu is het niet mijn bedoeling om in negativiteit te vallen en de wereld door een duistere bril te zien. Absoluut niet. Ik vind het alleen belangrijk om een realistisch beeld te schetsen. Dat het leven soms niet is wat het lijkt. Maar daar doorheen mogen we hoop blijven houden op een betere toekomst. Vanmorgen las ik in Jesaja 42 dat God recht zal doen aan wie onrecht is gedaan. Hij zal niet rusten voordat de waarheid en rechtvaardigheid overal op aarde heersen. Wauw, wat een belofte! Vervolgens vertelt Jesaja ons dat wij een licht zijn om de mensen naar God toe te brengen en dat we een nieuw lied mogen zingen. God belooft ons dat Hij ons niet in de steek zal laten, dat we niet bang hoeven te zijn en dat Hij overal met ons mee gaat. Dit geeft mij ook rust. Ik kan het onrecht hier niet oplossen, ik kan de meiden geen vrijheid geven, maar God kan dit wel en Hij belooft mij en iedereen op deze wereld dat gerechtigheid zal komen! Ondertussen geeft Hij mij, en jou, de opdracht om licht te brengen in de wereld en het leven voor anderen waardevol te maken. Ik kan de meiden niet bevrijden uit de ongelijke positie maar ik kan hen wel liefde geven, plezier met hen beleven en hen laten merken dat ze waardevol zijn en hen het hoopvolle toekomstperspectief bieden wat God ook aan mij biedt.

Gelukkig vertelde ik in het begin ook dat ik soms in m’n arm moest knijpen omdat een gebeurtenis zo mooi was dat ik me afvroeg of het wel echt was. Tijd om het roer om te gooien en terug te kijken op al die prachtige, stralende momenten van afgelopen week! Zo mocht ik weer les geven op de school in de jungle. De eerste ochtend dat we het pad omhoog klommen vroeg ik me af, waarom, hoe moet ik deze klimpartij volhouden elke dag. Tot je de school bereikt en de kinderen ontmoet. Stralende kinderen, vrolijk, blij, enthousiast, die je toeroepen ‘Goodmorning Miss!!’ met een glimlach waar je tranen van in je ogen krijgt. Tot je het lokaaltje binnenloopt waar de kinderen al trots hun huiswerk klaar hebben liggen en met hoopvolle gezichtjes afwachten tot je het voor hen nakijkt en een mooie grote krul in hun schrift tekent. Tot je met hen een liedje gaat zingen en ze zo enthousiast zijn dat het dak eraf gezongen wordt. Of wanneer je hen vraagt om een herhaling van voor de vakantie (vijf weken eerder) en ze de moeilijke onderwerpen bijna vlekkeloos na kunnen vertellen. Wat was en ben ik trots op mijn leerlingen, wat was en ben ik dankbaar voor die vreugde en blijheid. Nu klim je met enthousiasme dat pad op ’s morgens vroeg, met het vooruitzicht op de hoopvolle gezichtjes van de leerlingen en docenten. Een ochtendje lesgeven op het schooltje maakt je hele dag goed. Het is zo’n zegen om een lichtje te zijn. Het is zo’n zegen om daar te mogen helpen. Het maakt je de gelukkigste persoon op aarde.

Ook werd ik afgelopen zaterdag uitgenodigd voor een picknick. Nu gaat picknicken er hier iets anders aan toe dan met je picknickmandje naar het Lingebos gaan om te picknicken. Zaterdagmorgen om half 6 waren we al onderweg naar de, voor mij onbekende, bestemming. Eerst een klein uurtje met de bus tot we gedropt werden in de middle of nowhere. Dat lijkt hier normaal te zijn, dat de bus je dropt op een plaats waarvan je denkt en hoe nu verder? Dit keer waren er drie winkeltjes, een geit en een zwerver. Het was koud en ik bedacht, laten we een kop thee halen om op te warmen, toevallig stonden we voor een thee winkeltje dus dat was geen probleem. In de kou, ’s morgens vroeg, een warme kop thee, dat is toch perfect zou je denken. Ik dacht dat namelijk wel. Tot ik een slok van die zogenaamde heerlijke thee nam.. want het was zwarte-peper-gember thee. Oops! Valt dat even tegen, want die thee is zo pittig en spicy en sterk dat je eerste reactie is om het meteen weer uit te spugen. Het thee vrouwtje was verbaasd dat er mensen zijn die deze thee niet lusten maar daarna maakte ze toch een kop citroen thee voor me. Kijk, nu kon ik ook genieten. Vervolgens werden we met de motors opgehaald en reden we ruim twintig minuten door de bossen en jungles tot we in de verte muziek hoorde. In de middle of nowhere, geen dorpjes of steden of huizen te bekennen, was er een enorme picknick met zo’n vijftig mensen. De muziek gonsde ons tegemoet door de prachtige omgeving, de mensen, de inwoners van een dorpje verderop die ik helemaal niet kon, namen me gelijk op in hun familie en ik had een geweldige dag. We kookten met elkaar, wat dus inhoudt dat je een emmer tomaten snijdt omdat je met zoveel mensen bent, en ik maar denken dat aardappels schillen voor tien kinderen van het hostel al onbegonnen werk was, maar het was niet eens erg. De zon scheen, het was gezellig, de omgeving was enorm mooi, er werd gedanst, gezongen, er werden spelletjes gespeeld en de sfeer was zo heerlijk vrij en vrolijk dat het voelde als wonderland. Geweldig! Ik heb genoten van elke seconde, wauw, wat een feest, het was de beste picknick ever, dat is een ding wat zeker is. Een dag zonder ellende, zonder ongelijkheid, de mannen serveerde en bediende ons, de vrouwen mochten ontspannen, de rollen waren een keer omgedraaid en het was perfect. Als ik er aan terugdenk krijg ik gelijk een grote glimlach op m’n gezicht.

Elke dag hier is als een cadeautje. Soms krijg je cadeautjes die je liever niet krijgt, of waar je naar jou idee niets aan hebt, soms krijg je cadeautjes die al lang op je lijstje stonden of waarvan je niet wist dat je het geweldig zou vinden. Als je wakker wordt weet je niet wat je te wachten staat want elke dag is anders. Ja, ik weet op de dagen dat ik les mag geven, dat ik naar school ga, maar wat er op school gebeurd of hoe de dag verloopt is elke keer weer anders. Dat maakt het leven hier zo verassend en verfrissend, en ja soms ook zwaar want je kan je vaak niet voorbereiden op tegenslagen of moeilijke momenten, die overkomen je. Als ik hier iets leer dan is het om in het moment te leven. Iets wat ik thuis niet kon omdat ik altijd aan het plannen was. Ook leer ik hier om aandacht te geven aan wat ik voel. Thuis heb ik de neiging om me eerst op m’n werk te richten, op m’n nooit voltooide takenlijstje, voor ik naar m’n gevoel luister. Hier is het andersom. Als ik me blij voel, dan geniet ik daarvan, als ik me verdrietig voel, dan neem ik eerst een moment voor mezelf voor ik weer verder ga. Dat is bijzonder want hierdoor ervaar ik mijn emoties zo diep, en tegelijkertijd blijven mijn emoties ‘maar’ emoties. Op school vertelden ze ons altijd, je bent geen emotie, je voelt een emotie, wat ik niet snapte want als ik me verdrietig voel dan bén ik toch verdrietig? Nu weet ik echter dat het maar een fase is, een moment, nu voel ik me verdrietig maar vanavond is dat weer anders, nu voel ik me gelukkig dus nu geniet ik want wie weet hoe het morgen is.

Afgelopen maandag werd ik blij verrast. ‘Emma, er is bezoek voor je!’. Ja, dit klinkt toch een beetje raar als je in een land bent waar bijna niemand je kent. Dus ik liep naar buiten, en het eerste wat ik dacht was ‘Zo, dat is vreemd, die man is zo wit!’. Niet heel verwonderlijk dat hij wit was, want het was een Nederlander! De allereerste blanke persoon die ik in twee maanden tegenkom en dan ook nog een Nederlander. Ik was verbaasd, en zo verrast, dat ik spontaan vergat hoe ik Nederlands moest praten wat er voor zorgde dat ik een mix van Engels en Nederlands gebruikte. De man die ik ontmoette heet Henk Hooghuis, een social worker vanuit Nederland die hier in Dharan kinderhuizen heeft en een school voor wees- en straatkinderen. Erg bijzonder om elkaar te ontmoeten en ervaringen te delen en heerlijk om even te babbelen in je eigen taaltje met je eigen volk. Als je meer wilt weten over zijn werk hier in Nepal kan je dat vinden op de site www.kinderhuisnepal.nl . Ook deze ontmoeting was weer een cadeautje die ik nooit zelf verzonnen had!

Je weet trouwens dat je aan het veranderen bent wanneer je een deal sluit met meneer Spin en hem vrolijk zijn web laat maken boven de deur in plaats van hem acuut zijn leven te ontnemen, zodat hij je kan helpen met de muskietenjacht. Of wanneer je meneer Hagedis die over het plafond loopt, wanneer jij net wilt gaan slapen, een goedenacht wenst in plaats van overeind te springen. En als mevrouw Mier voor de zoveelste keer over je kussen loopt, je ook haar rustig haar gang laat gaan of met een zucht alsnog van het leven ontneemt want hee het is een mier en het loopt over je kussen waar jij ligt te slapen. Als je altijd al in een dierentuin hebt willen leven dan is het nu je kans! Boek een ticket naar Nepal en kom gezellig logeren in het hostel. We hebben alles waar een dierenliefhebber van houdt. Allereerst het konijn Jerry (al is die nu inmiddels vier dagen verdwenen en hebben we geen idee waar hij uithangt), daarnaast hebben we soms twee geiten rondlopen, we hebben gekko’s met vrolijke liedjes, we hebben hagedissen die je gezelschap houden op je kamer, we hebben mieren die helpen je suiker op te eten, we hebben wespen die drie keer groter zijn dan thuis, we hebben mollen die rondwandelen in de keuken, en meneer muis is ook van de partij, we hadden een angstaanjagende tarantula spin (gelukkig in baby variant maar als nog te eng), maar wat deze deal nu echt aantrekkelijk maakt is mevrouw slang! Ja ja, een echte slang van zo’n 1,5 meter, en zelfs toen zij ineens tevoorschijn kwam heb ik niet gegild. Al ligt zij nu wel ergens te verteren in de bosjes want een slang in het hostel vonden we toch net een stap te ver. Kortom, als je nu denkt, dit is iets voor mij! Dan hoor ik graag van je. Natuurlijk zijn je rijstmaaltijden en suikerthee bij de deal inbegrepen.

Zondag hoop ik te vertrekken naar Pahkribas voor de bruiloft van het zusje van Ashmita en daar heb ik zoveel zin in! De rit er naar toe zal wel weer een angstaanjagend avontuur worden over die smalle onbegaanbare bergpaadjes maar gelukkig weet ik nu wat me te wachten staat. Maandag mogen we shine’en in onze prachtige Sari’s en in Pahkribas hoop ik ook Bram Krol te ontmoeten! Kortom, er staan ons een paar mooie dagen te wachten en ik ben erg benieuwd wat voor avonturen we mee gaan maken. De afgelopen waren weer een rollercoaster life, up en down, up en down, met een hele lijst aan gebedspunten maar een nog grotere lijst aan dankbare momenten. Nog steeds krijg ik lieve berichtjes en gebeden van jullie, enorm dankjewel daarvoor, het is zo bijzonder om te zien en ervaren hoeveel mensen meeleven! Bid alsjeblieft ook deze weken weer mee, voor de getrouwde Anisha, voor Bram Krol en zijn zendingsavonturen, voor de meiden van het hostel en de leerlingen op school, want samen kunnen we deze wereld echt tot een betere plek maken! Oh, de meiden hebben trouwens een wenkbrauw potlood ontdekt en zijn de koningin te rijk. Ik lach me ondertussen slap om alle karikatuurgezichten die daardoor tevoorschijn komen want ze weten nog niet zo goed hoe ze met zo’n potlood om moeten gaan. Ach, zo blijf je ook lachen. Heel veel liefs vanuit het hostel, Emma (want Esmeralda kunnen ze nog steeds niet uitspreken hier😉 )