Blog van Esmeralda - Deel 6

Esmeralda loopt 6 maanden stage in Nepal bij een HEF familie. Ze praat je graag bij over alles wat ze meemaakt. Dit is het zesde deel.

Toen ik lang geleden (lees: 2 jaar geleden) de middelbare school verliet, ging het tijdens een van de laatste lessen over onze toekomstdromen. Ik weet nog goed dat ik enthousiast naar de les ging omdat ik benieuwd was naar alle stoere toekomstdromen van iedereen, ik had een hele lijst vol (de wereld rondreizen met m’n motorfiets, een roadtrip maken door de USA in een hip volkswagenbusje, een tijdje bij de indianen leven in de jungle, naar Disneyland, en ga zo maar door). Terwijl ik ijverig nadacht over wat nu echt mijn allergrootste droom was, werd ik diep teleurgesteld in de hersenspinsels van mijn klasgenoten. Op mij en een klasgenote na was namelijk ieders grootste droom om te trouwen. Oopsie, trouwen, dat kan ook nog, het stond niet op mijn lijstje, het was niet eens in m’n gedachten opgekomen en de docente was verbaasd. Wil je niet trouwen dan? Ehm, als de prins op de schildpad ooit de juiste weg vind, wie weet dat ik dan ga trouwen, maar voor nu staat het niet op de planning nee. En je trouwjurk dan?!?! Aii, daar had ze wel een punt, want een trouwjurk uitzoeken is natuurlijk supercool. Al wil ik dan wel een kleurrijke en geen pumps maar cowboylaarzen eronder, maarjah je hebt geen trouwjurk zonder bruiloft dus dat feest ging niet door. Tot je een reis naar Nepal maakt en op zoek gaat naar een Sari. Dan kom je erachter dat je ook je trouwjurk uit kunt kiezen zonder bruiloft. Het is dan niet je trouwjurk maar wel een van de mooiste outfits ever en… je hebt een hippe kleermaker die alles helemaal perfect op maat maakt en waardoor het voldoet aan al je wensen! Afgelopen week was vol nieuwe Nepalese avonturen en heb ik zelfs genoten van m’n allereerste mok overheerlijke koffie!

Omdat het zusje van Ashmita (mijn vriendin hier in het hostel) bijna gaat trouwen en Ashmita een Sari nodig had gingen we heerlijk een dagje winkelen. Nu gaat dat er hier iets anders aan toe dan in Nederland want als je de winkel binnenstapt voor een Sari gaat er een nieuwe wereld voor je open. De verkoper neemt je mee naar een ruimte vol matrassen en wanden vol honderden verschillende kleurrijke Sari’s. Vervolgens vertel je aan hem waar je naar op zoekt bent en hij gooit de Sari’s waarvan hij denkt dat je die leuk vindt in volle overgave op de matrassen en jij kunt kijken wat je wilt. Omdat de hele ruimte vol matrassen ligt en een Sari eigenlijk een heeeeeeeele grote lap stof is (zo moet je het niet benoemen hier in Nepal want dan krijg je boze blikken) leek het net op een verkleedpartijtje en keek ik met een grote glimlach naar het hele gebeuren. De Sari werd gekozen en we hoefden nu alleen nog maar een blouse en onderrok dus we gingen naar de volgende ruimte. Vanaf nu ging het feest ook voor mij van start want ik had al een Sari maar nog geen blouse en onderrok. Alleen waren er in geen velden of wegen blouses of onderrokken te bekennen en met al dat Nepalese gebabbel om me heen snapte ik er niets meer van. Het enige wat ik zag waren wanden vol verschillende kleuren stof en toen ik het woord ‘tailor’ hoorde ging er een lampje branden… Je blouse en onderrok wordt hier namelijk op maat gemaakt! De kleermaker was inmiddels geroepen en hij kwam er zo aan. Ik dacht ‘Ohnee, een kleermaker, een oud, grijs, bejaard persoon met een meetlint om z’n nek, help!’. Het enige wat klopte van mijn beredenering was het meetlint. Na een paar minuten kwam er namelijk een super hippe jonge gozer, inclusief schoenen van het merk Vans en een hipsterblouse, en ja een meetlint om z’n nek. Onze outfits lagen in zijn handen. Hij tekent verschillende modellen, meet alles op, jij kiest de stoffen uit en na een week kan je alles ophalen. Superleuk om een keer op deze manier te winkelen en als een ereklant behandeld te worden! De dag werd daarna nog een stukje beter want we besloten om uit eten te gaan en raad eens wat er daar op de kaart stond? PIZZA! Mijn absoluut favoriete eten en ik heb heerlijk genoten van de smeuïge kaas, de krokante bodem, de sappige kip en de cola. Geloof mij, op zo’n moment ben je de gelukkigste persoon op aarde.

Inmiddels hebben we een week in spanning gewacht en gisteren was dan eindelijk de dag…. We hebben onze kleding opgehaald en we zijn helemaal in de wolken! Je kan de foto’s zelf bewonderen hier op de blog. Dan struggle’en wij ondertussen nog even verder want in deze traditionele Nepali kleding is het niet de bedoeling dat je normaal adem kunt halen of normaal kunt lopen maar hee wie mooi wilt zijn moet…. Juist, gewoon die supergave kleding aantrekken en de wereld veroveren met haar glimlach! De bruiloft (waarvoor ik ook uitgenodigd ben!) is over drie weken en ik heb er enorm veel zin in!

De volgende dag was alweer een superleuke dag want ’s avonds gingen we uit! Nu ben ik geen type van uitgaan, dronken worden en doorgaan tot in de vroege uurtjes maar ik houd wel van wat avontuur en adrenaline! Het is festivalmaand in Nepal en dat betekent dat alle huizen verlicht zijn en dat de hele stad gonst van de muziek en dansende mensen. Een heerlijke sfeer en daar gingen wij ook van genieten. Verkleed als bandiet, want de helft van de mensen is ook dronken en ik ben blank en dat is geen goeie match dus ze kunnen me beter niet herkennen, gingen we met een groep jeugd op de motors (jaja, weer die supercoole motors) op avontuur. Met elkaar door de stad heen cruisen, genieten van al het bruisende leven, met als bestemming een enorm gaaf viewpoint met uitzicht over de hele stad. Een prachtige sterrenlucht, frisse berglucht, vuurwerk, en overal lichtjes, het was zo adembenemend mooi! Daarnaast dronk ik mijn allereerste kop koffie hier in Nepal, eerder was ik het nog niet tegengekomen, en hij was heerlijk! Motors, leuke mensen, koffie en een geweldig uitzicht, mijn avond was perfect.

Tegenwoordig functioneert de hele wereld op apps. Die zijn dan ook ideaal want ze helpen en herinneren je aan alles. Al wordt je soms liever niet aan dingen herinnert en leef je liever in het moment. Zo vertelde mijn aftelapp mij gisteren dat het eerste kwart van mijn avontuur er al op zit! Ik ben al bijna anderhalve maand in Nepal, wauw, de tijd vliegt! Aan de ene kant voelt het alsof ik gisteren geland ben maar soms lijkt het ook alsof ik hier altijd al gewoond heb. Totdat iemand in het Nepali tegen mij begint te babbelen, dan weet ik weer ohnee ik ben nieuw hier. De afgelopen anderhalve maand heb ik natuurlijk ontzettend veel nieuwe dingen gezien, geleerd, meegemaakt en heb ik ook heerlijk geblunderd. Tijd om dat eens even op een rijtje te zetten!

Allereerst ben je hier in Nepal als vrouw ook echt voor 300% vrouw. Nu denk je gelijk, oh die staat dus de halve dag in de keuken en die schrobt de vloeren tot ze glimmen. Ja daar heb je helemaal gelijk in, een maaltijd bereiden kost hier gemiddeld zo’n anderhalf uur (zeg maar dag tegen je drie minuten yoghurt ontbijtje, dat kennen ze hier niet) en de vloeren boen je op je knietjes met een sponsje en ja daar ben je vrouw voor. Maar waar je vooral vrouw voor bent is je uiterlijk! Zolang je in huis bent (of in mijn geval in het hostel) en niet naar buiten hoeft dan interesseert het niemand hoe je er bij loopt. Alle meiden lopen heerlijk in hun pyjama rond, waar ik zelf natuurlijk ook groot fan van ben. Maar zodra je de deur uit moet dan veranderen de pyjama’s voor de meest perfecte outfits en kapsels en helaas voor mij staan jeans & T-shirts niet in het perfecte outfit lijstje. Draag ik in Nederland alle dagen jeans, T-shirts en sneakers. Hier in Nepal is m’n jeans vervangen voor een legging, m’n T-shirt voor een tuniek of jurkje en m’n sneakers voor ballerina’s (wel stoere ballerina’s van het merk Nike want ik blijf Ezz natuurlijk). Na de kledingronde komt de make-up ronde. Ga ik in Nederland gerust een week zonder make-up de deur uit, hier ontkom ik er niet aan. Als ik in Nederland trouwens wel make-up draag kom ik niet verder dan een klein beetje mascara. Hier kom ik helaas de deur niet uit zonder gezichtspoeder, mascara, oogpotlood en waag het niet om je lipstick te vergeten! Een hele shock voor hen toen ze hoorden dat ik niet eens een lipstick had.. In de eerste de beste winkel mocht ik er eentje kopen, gelukkig kon ik zelf kiezen en heb ik een naturel kleurtje gekozen zodat het niet opvalt. Zij blij, ik blij, want hee als ik die knalrode lipstick van hen opdoe denkt iedereen dat ik een vampier ben. Oogpotlood is een pre, oogschaduw is verboden, rare logica hebben ze hier.. Ook je kapsel ontkomt er niet aan. Denk ik ’s morgens als ik uit bed stap dat m’n vlecht van gisteren er nog prima uitziet en ik wandel vrolijk naar beneden dan is een van de eerste dingen die ik hoor ‘Je hebt je haar niet gekamd!’. Oh oh, daar gaan we weer.. Gelukkig vinden zij het heerlijk om m’n haar te doen en toveren ze het elke keer weer in de mooiste creaties dus daar hoef ik mij gelukkig niet druk over te maken. Eer ik terug kom in Nederland herken je me niet meer terug. Of wel natuurlijk, als ik acuut weer m’n vertrouwde make-uploze, jeans en T-shirt outfit aantrek met m’n vlecht van gisteren. Who knows?!

Daarnaast geniet ik van het overheerlijke eten hier. Ja de rijst komt je soms je keel uit maar gelukkig bestaat er ook nog een leven naast de rijst. Een leven waarin Momo (een soort ravioli alleen dan veel beter) voorkomt, en Puri (iets tussen een pannenkoek en wrap in), en Roti (een van rijst gemaakte krakeling) en Tupa (een soort bami soep met citroen), en wat voor namen ze er nog meer aangeven. Zolang ik geen in stukken gehakte dieren voor me zie en geen onkruid hoeft te eten (ja ze plukken langs de weg onkruid en koken dat in de pan) kan ik meestal goed van het eten genieten. Ook ben ik enorm fan van het uitzicht hier vanuit het hostel. Ik heb altijd gedroomd om te leven in een stad met een dakterras waarbij ik ’s avonds uitzicht heb over een verlichte stad. Nu had ik zelf meer een wereldstad in gedachten dan de stad Dharan maar het dakterras en het uitzicht zijn geweldig. ’s Morgens als de zon op komt, overdag als het helder is, ’s avonds als de zon ondergaat en ’s nachts met alle sterren en lichtjes. Het is elke keer weer een feestje en het helpt me soms om rustig te worden. Om gewoon te gaan zitten, voor me uit te staren, te genieten van de bergen en de stad, om de arend te volgen die door de lucht vliegt op zoek naar z’n prooi of om vallende sterren te ontdekken in die prachtige lucht en om alles op een rijtje te zetten voor mezelf.

Al kan ik ook heerlijk blunderen met het eten hoor. Bijvoorbeeld als we kip eten en ik ijverig probeer om de kip te eten zonder alle botjes. Mijn bord en de tafel en ik zelf zijn dan een groot slagveld van botjes, kruiden, marinade terwijl de borden van mijn mede-eters brandschoon zijn. Zij houden hooguit drie botjes over en zien er keurig uit. Met als gevolg dat ze je hard uitlachen, wat ik prima vind, zolang het bij uitlachen blijft heb ik er geen problemen mee en klieder ik lekker verder. Ook had ik deze week een verjaardag! De eerste shock kwam al bij de kadootjesjacht waarbij wij vroegen wat zij (een hippe meid die 28 werd) leuk vond. Ze vertelde ons bloedserieus dat ze graag een teddybeer of knuffel van hello kitty wilde. Ik met m’n naïeve gedrag dacht dat het een grapje was en begon te lachen. Toen merkte ik dat de anderen dit heel normaal vonden en dat we dus op zoek gingen naar beertjes. Wat een grap! Ze kwamen met de gekste dingen aan, levensgrote knuffels, wekkers van mickey mouse, maar uiteindelijk werd het een grote theemok met beertjes. Eenmaal op m’n kamer heb ik er hard om gelachen. De volgende dag op de verjaardag werd het nog beter. Er was een verjaardagstaart en ook als je 28 wordt blaas je gewoon nog kaarsjes uit (op mijn volgende verjaardag brengen we die traditie dus weer tot leven, want hee, kaarsjes blazen is toch gewoon keileuk). Vervolgens sneed de jarige de taart aan en werd deze uitgedeeld. Nu was ik al super gelukkig met een stukje chocoladetaart, maar ik vroeg me af waar blijft het vorkje? Toen zag ik dat iedereen, ook de moeder, en de ouderen, en de kleine kinderen, ja iedereen, de taart gezellig met z’n handen naar binnen werkte en het volgende moment vloog de slagroom door de kamer en had iedereen de grootste lol. Heerlijk! Over ultiem genieten gesproken, al denk ik niet dat ik deze gewoonte er thuis in krijg, maar het was een leuke ervaring.

Ja, het leven hier is geweldig, en het leven hier blijft heftig en zwaar. Heb ik thuis genoeg aan zo’n 7 uur slaap, hier moet ik er minstens 9 hebben maar 10 uur is nog beter. Soms wens je dat je een koelkast had en een schaaltje yoghurt of een glas frisdrank kon pakken. Of dat je de kraan van de douche opendraait en er warm water uitkomt in plaats van dat ijskoude water. Of dat je je kleding in de wasmachine (en daarna de droger) gooit in plaats van altijd alles met de hand te moeten wassen en vervolgens bidden of alsjeblieft de zon blijft schijnen zodat alles op tijd droog is. Ik heb het hier absoluut niet slecht, ik heb alles wat ik nodig heb, alleen soms mis je de gemakken van thuis. Je beseft ineens hoe rijk je eigenlijk bent daar in het verre Nederland. Wat er ook voor zorgt dat ik om de kleinste dingen zoals een kop koffie al enorm dankbaar ben.

Ook na zes weken lopen er nog vaak genoeg tranen over m’n wangen en soms vraag ik me af hoe ik het in vredesnaam nog zolang vol moet houden. Tot ik me besef wat ik in zes weken al allemaal voor coole dingen meegemaakt heb. Tot ik me realiseer hoe levend ik me voel. This is not a pretty perfect show, this is the real life and I love it! In de afgelopen weken heb ik God zo dichtbij gevoeld, heb ik hem zo vaak ervaren en zijn mijn gebeden al zo vaak verhoord. Elke keer als ik het niet meer zie zitten of als ik denk en nu is het genoeg, dan opent hij weer een nieuwe deur of een nieuwe raam met een nieuw hoopgevend licht. De vakantie is voorbij, morgen komen de meiden weer terug en dinsdag gaan de scholen weer van start. Dan wordt je elke dag om half 6 gewekt omdat de meiden hun ochtendliederen zingen. Dan beklim ik ’s morgens de berg weer om bij de school te arriveren. Het zal even wennen zijn om in het ritme te komen maar ik heb er enorm veel zin in. Er staan zoveel leuke dingen op de planning en het lesgeven is zo dankbaar! De eerstvolgende keer dat de meiden naar huis gaan is eind maart, in diezelfde periode hoop ik ook naar huis te vertrekken. Iets waar we allemaal naar uit kunnen kijken dus! & ondertussen maken we er een onvergetelijke tijd van. Ik geniet nog even heerlijk van mijn laatste vrije dag en dan ben ik er weer klaar voor. Samen met God kunnen we de wereld aan!

Ik wens jullie allemaal een hele mooie, stralende week toe! Het mag dan kouder worden in Nederland, als jullie allemaal je lichtje laten stralen dan blijven alle hartjes heerlijk warm. Ook hier in Nepal merk je dat de winter er aankomt. Overdag kan het nog warm zijn in het zonnetje maar in de ochtenden en avonden ben je blij met een vest of trui. Heb ik die in ieder geval niet voor niets meegenomen. Een hele grote knuffel voor jullie! Daar warmt je hartje vast ook van op! Ciao!