Blog van Esmeralda - Deel 3

Esmeralda loopt 6 maanden stage in Nepal bij een HEF familie. Ze praat je graag bij over alles wat ze meemaakt. Dit is het derde deel.

He jij daar! Dus jij leeft in 2016 hea? Pff, dat is echt zoo 2000prehistorie. Hier in 2073 is alles echt veel beter! Ja, is het me gelukt? Heb ik je aandacht? Yeah! Geen idee of het zoveel beter is in 2073 hoor, hier in Nepal in ieder geval niet, maar het is inderdaad het jaar 2073. Ik heb altijd al eens in de toekomst willen kijken en nu maak ik gewoon een tijdreis! Hoe cool! Ezz blij, jij blij, iedereen blij. Tijd voor een nieuwe blog so let’s go!

Zondag zijn we met een heuse safari meegeweest. Nu denk je natuurlijk gelijk aan safaripark beekse bergen maar ik denk gelijk aan die elektrische fietstaxi’s die je in de bloedhitte op elke bestemming brengen voor maar 20 rupees (zo’n €0,18). Wat een geweldige uitvinding! En ja het is net een echte safari met al die dieren op de weg, koeien, geiten, honden, kippen, varkens, en een onverharde weg vol kuilen en gaten. Je houdt je hart vast bij elke bocht met een schietgebedje naar boven dat het karretje niet omkiepert want dat zag ik al helemaal voor me. En bij een steile helling gaat hij zo langzaam omhoog dat, als de remmen het begeven, we met een noodgang weer naar beneden denderen. Een prachtig avontuur om je dag mee te beginnen!

Het is hier dus gruwelijk warm, zo warm dat ik net voor het eerst een warme(!) douche had omdat de zon het water heeft opgewarmd. Dan ervaar je echt even een geluksmomentje en ben je even een moment blij met die hitte buiten. Gelukkig hoeven we deze maand de berg niet te beklimmen, dus laat het zonnetje maar lekker schijnen wij overleven het wel. Zo werden we (Apphia en ik) maandagmorgen wakker gebeld met de vraag of we mee wilden op avontuur naar Karkavitta. Deze stad ligt op de grens met India en het is ongeveer drie uur rijden vanaf hier. Er was een buddistische memorial ceremonie van een tante van Apphia en wij mochten mee. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen dus ik vloog uit bed en in no time zaten we in een moderne stevige toyota met airco en gingen we op weg. Prachtig om het land op deze manier te zien. In de verte de bergen, eindeloos veel mooie natuur en het chaotische verkeer (dus kijk vooral niet door de voorruit als je hart je lief is). Langs de rivieren branden brandstapels met mensenlichamen erop, een ritueel van de Hindi’s waar ik nog niet aan gewend raak, maar we zagen ook stelletjes die trouwden onder een brug, rijen schoenenpoetsers langs de weg, de bussen rijden met een giga noodgang langs je auto heen om vervolgens accuut op de noodrem te trappen omdat daar de bushalte is, je rijdt ze weer voorbij, en vervolgens herhaalt dit ritueel zich tot je afslaat naar een andere weg. Na drie uur in de auto zat er al een heel avontuur op!

Op naar de ceremonie, wat mij als eerste opviel waren alle kleuren en de feestelijke kleding van iedereen. Er waren twaalf monniken die nonstop gebeden en liederen zongen, de familie leden wensten goede bedoelingen voor het volgende leven van de tante en gooide daarbij met rijst in de rondte, er was voedsel in overvloed en er waren enorm veel mensen. Erg gaaf om mee te maken en erg bijzonder ook dat, ondanks dat deze familie buddistisch is, de familie van Apphia als christenen toch de ceremonie bijwoonden uit respect voor elkaar. Ze deden niet mee met de rituelen maar ze waren wel aanwezig zonder enig oordeel te geven. Daar kunnen wij als christenen nog een hoop van leren wanneer we elkaar soms al veroordelen voor de kerk waar de ander naar toe gaat.

Tijd voor de lunch! Ik rammelde van de honger en was erg benieuwd, het eten zag er heerlijk uit, maar niets was minder waar. Gruwel de gruwel, haha, allereerst was het zoete rijst, iets waar m’n lichaam de volgende dag nog door protesteerde en ten tweede was het enorm spicy en zelfs drie glazen drinken helpten daar niet tegen. Nadat ik de helft naar binnen had gewerkt (met een stalen gezicht, zo van hap slik en door) merkte apphia op dat ze enorm vol zat en het echt niet allemaal op kreeg (zij was ook op de helft) dus ik greep de kans met beide handen aan om voor te stellen dat we de rest lieten liggen want we wilden tenslotte niet ziek worden. Pas ’s avonds laat kreeg ik weer wat eten door mn keel heen zonder dat ik overgeef neigingen kreeg, ook dat hoort bij het avontuur in een totaal ander land. Al was het wel een enorm leuke dag!

Verder ben ik deze week erg relaxt, ik heb eindelijk goed de tijd om eens goed uit te rusten, naar de markt te gaan met Apphia, lesgeven aan de vrouwen wat enorm leuk is, en we zijn het hostel aan het opknappen! Nu moet je niet denken dat we net als Bob de Bouwer alle klusjes en mankementen kunnen fixen, want we zijn tenslotte twee meiden waarvan er gelukkig maar eentje blond is, maar we houden allebei enorm veel van tekenen en schilderen en dus hebben we verf gehaald en schilderen we nu in alle ruimtes mooie teksten en tekeningen. De Nepalese radio aan (waardoor ik niet mee kan zingen maar wel kan swingen hihi), verf overal op onze kleren en handen in plaats van op de muur en verven maar! Het hele hostel ademt gelijk een stuk meer leven dan daarvoor en wij kunnen zo op een leuke manier onze tijd doorbrengen. Heerlijk om weer even creatief bezig te zijn, het geeft rust in je hoofd en een grote glimlach op je gezicht.

Gisteren biggelden er echter tranen over dit blanke gezicht. Over drie weken is er een grote zendingsconferentie in een andere regio en ik was ook uitgenodigd. Met elkaar verheugden we ons al op deze bijeenkomst. Gisteren hoorde ik echter dat ik niet mee mag. Nu, daar kan ik me nog overheen zetten, maar de reden waarom het niet mag zorgde voor tranen. Zodra omstanders of de politie namelijk mij als blanke daar bij die conferentie zouden zien, was de kans groot dat ik opgepakt werd en de gevangenis in ging voor het verspreiden van het evangelie en dat is verboden. Een 19-jarig meisje, wat voor hun zo’n bedreiging is dat ze me in de gevangenis zouden stoppen, vrij absurd toch? De verhalen over vervolging en verstopte bijbels worden in een klap realiteit en je beseft je dat het geen sprookjes zijn. Toch heb ik me geen enkel moment bang gevoelt, omdat ik weet, al staan er tienduizend vijanden om me heen, God zal ze verslaan en mij op een veilige plek brengen. En dat geeft hoop in een duistere wereld. Tijdens de conferentie zal ik in het hostel blijven, wat op dat moment waarschijnlijk ook aanvoelt als een gevangenis, en bidden voor de nepalese christenen dat het een rijke conferentie mag zijn.

Vandaag is een mooie dag! Ik werd nog steeds een beetje verdrietig wakker, we schilderden vrolijk verder maar mn hartje was niet blij. Al hadden we wel eindelijk stroom (en daardoor ook weer water) en daar was ik erg dankbaar voor. Tot ik vanmiddag les ging geven in de kerk aan de vrouwen. Als teken van dank hadden ze een zak appels voor me meegenomen, de lekkerste van nepal, wat ontzettend lief! En aangezien het lang geleden was dat ik fruit op heb en dol ben op appels was ik hier enorm blij mee. De stroom was uitgevallen waardoor de ventilators het niet deden en het was bloedheet in het kleine kerkgebouw. We openden de les met gebed en vroegen voor een zegen deze les en na het gebed gingen spontaan de ventilators draaien. Wauw, over gebedsverhoring gesproken. Het werd echter nog beter, want na een kwartiertje kwam Kuber binnen met een pakketje uit Nederland! Juist als je denkt, ik zie het even niet meer zitten, dan word je overladen met zegeningen, wat een feest, wat een dankbaarheid, ook vandaag kan ik dat weer met mijn hele hart zingen. Danku God dat u altijd, overal, zo goed voor me zorgt! Nu heb ik heerlijk even een rustige middag, een bakkie thee, oreo koekjes (Yes!), de nieuwe editie van mn favoriete tijdschrift helemaal uit Nederland (Yes!) en vanavond zijn we uitgenodigd voor diner bij Kuber en zijn familie. Ik kijk er naar uit!

Zo gaat het leven hier elke dag door, met ups en downs, je hebt elkaar nodig, de babbel momentjes met familie en vrienden helpen je wanneer het moeilijk is, de hoop voor de toekomst houdt je op de been, gisteravond kreeg ik een berichtje van een van de meiden met de vraag of alles goed ging en dat ze me zo miste en dat geeft je een grote glimlach op je gezicht want ik mis haar ook maar na de vakantie mag ik nog een paar maanden van haar stralende glimlach genieten! Lieve vrienden, het gaat goed met me, ondanks alle omstandigheden, ik ben dankbaar voor dit prachtige avontuur, en als je me nu een ticket geeft waardoor ik vandaag nog naar het veilige thuis kan dan zal ik vriendelijk bedanken. Let’s keep praying okay? Thanks again & till next time! Lots of love, Ezz