Blog van Esmeralda - Deel 4

Esmeralda loopt 6 maanden stage in Nepal bij een HEF familie. Ze praat je graag bij over alles wat ze meemaakt. Dit is het vierde deel.

Hi there! Weet je nog dat je vroeger zo’n spelletje deed met de vraag, als je naar een onbewoond eiland gaat en je mag drie dingen meenemen, wat neem je dan mee? Hersenbrekend vond ik dat altijd, want wat heb je nu echt nodig op zo’n eiland. Ik dacht een zakmes, een vuursteen, en een zaklamp (op zonne-energie natuurlijk want anders zat je met batterijen). Je bijbel moest ook absoluut mee, en dan had je al een probleem want dat zijn vier dingen en geen drie. Gisteren stond ik voor dezelfde keus. Ik had drie seconden de tijd om te beslissen om drie dingen te pakken die ik echt niet kon missen. Hoe het tot dat moment kwam? Dat zal ik je vertellen.

Het begon allemaal op vrijdag, de zesde dag samen in het hostel en langzaamaan begonnen we ons een beetje te vervelen. ’s Middags zou de laatste Engelse les zijn voor de vrouwen van de kerk en daarna hadden ook zij vakantie. Het goot van de regen. Maar ja, je bent docente of niet dus daar gingen we weer, bemand met een paraplu op naar de kerk. Daar eenmaal aangekomen hebben we een uur gewacht maar alle vrouwen vonden het ook te hard regenen denk ik, dus we kwamen voor niets. Waar ik wel om moest lachen want dat is dus echt op en top de Nepali cultuur. Allereerst komen mensen altijd veel te laat en ten tweede komen ze gerust niet (zonder dat te laten weten en zo, ideaal). Gelukkig hoorden we toen dat we de volgende dag na de kerkdienst voor een paar dagen naar Pahkribas zouden gaan. Een dorpje in de bergen waar iedereen altijd erg enthousiast over is en we waren erg blij dat we even uit het hostel konden! Tassen werden gepakt, en de volgende morgen gingen we op weg naar de kerk, mijn inwijdingperiode is trouwens voorbij, ook ik mocht deze dienst gewoon op de grond uitzitten in plaats van op een stoel. Ik moet toch nog eens uitvinden hoe je nu fijn kan zitten in kleermakerszit want daar ben ik niet zo goed in en dan duren twee uur erg lang. Maar dat was slechts een voorproefje want daarna kwam de taxirit! De anderen (Apphia & familie) waren heel blij met de taxi want dat was zo comfortabel!! Nu, bij comfortabel denk ik toch aan andere dingen dan aan rollend door een busje te gaan drie uur lang met een bankje wat steeds instort zodat je weer op de grond van de taxi zit. Hierdoor hadden we wel veel lol en de rit was prachtig, de omgeving enorm mooi, ik had je graag foto’s laten zien maar door dat gehobbel zijn de foto’s allemaal mislukt en wazig, oops! Uiteindelijk kwamen we aan bij de familie waar we zouden overnachten en dat was een verademing. Allereerst zag ik een wasmachine (ja, die hebben ze hier absoluut nergens!), toen zag ik een koelkast (wauw!) en ik zag geen salamanders of hordes mieren (zo fijn!) als kers op de taart had de familie zelfs wifi wat goed werkte. Na ruim anderhalve week kon ik eindelijk weer even goed contact hebben met de buitenwereld. Ik was blij dat we de komende dagen hier zouden verblijven. De familie was superlief en zorgzaam en ‘s avonds viel ik heerlijk in slaap. Doordat we hoog in de bergen waren was het lekker koel (de anderen bevroren) wat me herinnerde aan thuis en ik had eindelijk even geen last van die hitte in Dharan.

De volgende morgen waren we door een andere familie uitgenodigd voor ontbijt. Dat is vriendelijk toch! In dat dorpje kent iedereen elkaar en is alles familie, Apphia en haar familie hebben hier vroeger gewoond dus het was gelijk een familiebezoek. Op naar het ontbijt dan maar! Wat bleek, we waren door iedereen uitgenodigd voor het ontbijt en voor tien uur had ik al vier ontbijten achter de rug. Ontbijtjes bestaan hier niet uit een schaaltje yoghurt met muesli maar uit complete rijsttafels dus de vierde keer denk je o nee niet weer! Oh my noodles wat zat ik vol! Aan eten en gastvrijheid in ieder geval geen gebrek. Toen we door het dorpje liepen kwam ik Ashmita tegen! Mijn vriendin uit het hostel en het was zo’n verassing om elkaar te zien! Heel bijzonder dat je in twee weken zo’n band opbouwt en zo blij bent om elkaar te zien, zij bleek in dat dorpje te wonen. Ik ontmoette haar familie, een moeder met vier dochters, haar vader was jong overleden, ze waren blij want ze hadden een nieuw huis! Met trots liet ze een klein tweekamer huisje zien met een klein winkeltje aan de voorkant, het huisje was zonder licht, en ze wonen er met elkaar. Het is bijzonder om te zien hoe dankbaar zij zijn met dit huisje en hoe liefdevol deze familie is. Erg gaaf! Samen bezochten we de beroemde agriculture farm en teagardens uit de tijd dat de Britten hier nog woonden, het was enorm mistig dus we hadden geen uitzicht op de bergen maar het mistige weer gaf wel een bijzonder effect in alle tuinen. Net alsof ik in een sprookjeswereld leefde, echt zoals Alice in wonderland!

Zo kwamen we de dag wel door. Gezellig babbelen en op avontuur met elkaar. ’s Middags riep iemand ineens “hurry hurry! We are late! Run!!”, ik had geen idee waarvoor maar ineens rende iedereen en was het zo’n gehaast dat ik maar braaf mee rende, over een junglepaadje glibberend omhoog tot we bij een huis kwamen waar we moesten zijn. We schopten onze schoenen uit, tuimelden een kamer binnen en …… Toen zat ik ineens in een kerkdienst! Nog nahijgend en puffend in een kamer die kleiner is dan mijn slaapkamer met ruim twintig mensen, zingen, en bidden, en een van de ouderen die een Bijbelstudie deed. Nu begreep ik er natuurlijk niets van maar het is wel bijzonder dat ze dit meerdere keren per week met elkaar vieren. Wij gaan op zondag naar de kerk en dat is het. De mensen in dit dorp spreken zo’n vier keer per week af voor een worshipdienst en na de dienst eten ze met elkaar. Ja je hoort het goed, de volgende maaltijd stond alweer klaar, en weer met kip. Vlees is erg belangrijk voor Nepalezen en al helemaal als er gasten zijn, dus je kunt een maaltijd niet weigeren, en als je aangeeft dat je vol zit wordt je bord weer opnieuw gevuld! Na de maaltijd gingen we terug naar onze overnachtingsplek, waar de thee en cake al klaar stonden en het avondeten al gekookt werd, en hadden we even pauze. ’s Avonds ging ik moe, overeten maar voldaan mijn bed in.

De volgende dag begon al erg vroeg want het was eindelijk een mooi weer met een heldere lucht, dus de man van de familie, het zusje van Apphia en ik gingen een ochtendwandeling maken. Heerlijk in alle vroegte, in de stilte, met een koele temperatuur een flink stuk wandelen, de bergen om je heen, alles helemaal groen, de frisse berglucht inademend en uiteindelijk zagen we in de verte de sneeuwtoppen van de Himalaya. Wauw! Zo gaaf en bijzonder! Helaas kwamen de wolken al uit het dal omhoog, dus we zagen echt alleen het topje, maar het was een gave wandeling. Oke, ik ben echt groot voorstander van “always try to get a second breakfast”, van die scene uit Lord of the Rings, maar de ontbijtjes van gisteren zaten nog in m’n keel en vandaag begon het gewoon weer opnieuw. Drie dit keer, gelukkig bestond er eentje uit een soort van brood en cake waar ik erg blij van werd. Van het andere ontbijt gruwelde ik. ’s Morgens was ik namelijk getuige geweest van een varken dat geslacht werd, vastgebonden aan een paal (toen ben ik snel naar binnen gegaan), benzine erover en de brand erin, dat beest gillen en krijsen tot hij dood was en vervolgens at het hele dorp die dag varken bij alle maaltijden. Ja dat was toch echt een grens te ver dus toen ik dat vlees op mijn bord zag liggen heb ik het niet aangeraakt en gezegd dat ik thuis geen varken mag eten omdat het niet goed is voor mijn gezondheid en dat mijn ouders het niet toestaan. Wat nog klopt ook omdat we thuis eigenlijk geen varkensvlees eten en als ze dit gezien hadden, acuut vegetarisch zouden worden. Omdat je familie je verteld dat het niet mag, hebben ze daar respect voor en wist het hele dorp gelijk dat het blanke meisje geen varken eet. De rest van de dag kreeg ik daarom omeletjes van ei en groente waar ik dan weer blij mee was omdat ei hier zeldzaam is. Het niet eten van varken houdt niet in dat ik niet de hele dag in die dode varkens lucht hing en in keukens zat waar de stukken vlees me aanstaarden. ’s Avonds kon ik geen vlees meer zien of ruiken waar de andere meiden hard om moesten lachen want zij waren het gewend. Al hadden we wel een heerlijke dag gehad! We zijn met een groepje jeugd op pad geweest, naar een meer en een avontuurlijke tocht gemaakt door de tea gardens, zo gezellig om even met mensen van jou leeftijd op te trekken (meiden en jongens!) en gek te doen. Zo was er een hele grote bamboeschommel die ik heel graag uit wilde proberen, dus ik rende er naar toe, helemaal blij, wat zij heel gek vonden want dat doe je toch niet! Toen ze eenmaal zagen hoeveel plezier ik had op die schommel wilde ze het allemaal proberen en hadden we de grootste lol. Ook die avond ging ik weer met een glimlach m’n bed in! Ja ja, ik heb veel gelachen en plezier gehad dit weekend vandaar dat ik telkens met een glimlach naar bed ging!

Gisterenochtend zouden we weer op huis aangaan, het was een festival dag voor de Hindi, dus we moesten vroeg vertrekken anders zouden de bussen en taxi’s al weg zijn. Vroeg, rond half 7, maar zoals ik al vertelde zijn Nepali mensen altijd te laat en wij vertrokken pas om half 11! Geen verassing dus dat alles al vertrokken was. Nu moesten we gewoon maar langs de weg wachten in de hoop dat er iets langskwam wat leeg was en naar Dharan ging. Nu heb ik altijd al een keer willen liften maar dat had ik me toch iets anders voorgesteld. Ik probeerde het zonnig in te zien en we hadden zowaar “geluk”. Binnen een uur kwam er een bus langs, zo eentje waar mensen uithangen en buiten staan omdat hij zo vol is, wat je in films en op tv ziet, maar nee daar konden wij makkelijk nog bij! Oh my goodness… Mijn backpack moest ik inleveren want die ging op het dak en Meena vertelde me dat ik het belangrijkste eruit moest pakken omdat ik mijn tas kwijt kon raken. Daar stond ik dan, drie seconden om drie dingen te pakken, het eerste was mijn wereldstekker, toen mijn telefoonoplader en toen een keuze tussen mijn Bijbel of mijn fotoalbum van familie en vrienden. Ik twijfelde een seconde, ik koos voor het fotoalbum, ik hoorde gelijk het stemmetje in mijn hoofd wat zei “oh wat ben jij een slecht mens! Je Bijbel is toch het belangrijkste!”. Alleen een Bijbel kan ik opnieuw kopen, mijn fotoalbum is onvervangbaar, ik heb het nodig hier zo ver weg van huis, ik denk dat God dat wel begrijpt. Daar ging ik dan, als blanke was ik een toeristische attractie en kreeg ik een ereplek voorin de bus vlakbij de chauffeur. Tussen alle mensen in gepropt, in de warmte, op weg naar Dharan, op die kapotte hobbel de bobbel weg, eerst moest ik hard lachen want waar was ik nu weer beland! Daarna werd de rit zo gevaarlijk op die slechte wegen en af en toe de afgrond naast je dat ik enorm bang was. Na een kwartiertje gebeurde het, de bus kieperde om, dat wil zeggen, twee wielen los van de grond in een hoek van 90 graden. De chauffeur was de controle kwijt, de motor viel uit, mensen begonnen al te gillen, het was gedaan. Nu is alles in Gods hand, dus ook deze bus, en ik mocht Zijn hand ervaren in het tegenhouden van de bus zodat hij niet omviel. Dit was een wonder, echt een wonder, als je naast mij gezeten had in die bus had je gevoeld dat dit niet mogelijk was. Ik was geschrokken en het duurde even om op adem te komen, maar na een kwartiertje was alle angst weg. God bewees zijn trouw en zijn belofte aan mij dat Zijn engelen mij beschermen, wauw zo gaaf!

De angst was weg, alleen de rit werd er niet makkelijker op, inmiddels had ik een zitplek gekregen op een tweepersoonsbankje met drie personen. Daar zit je dan, met een ijzeren pin die in m’n heup boorde, mijn voet die klem zat tussen het bankje en een metalen plaat, m’n hoofd werd als armsteun gebruikt voor de mensen die stonden, tassen kletsten in mijn gezicht, ellebogen knalden tegen mijn hoofd als mensen zich bewogen, en het was gruwelijk warm. Komt er ook nog een pinnige vrouw met twee kinderen de bus binnen die perse naast de chauffeur wilde zitten maar op mijn knie ging zitten in plaats van op de zitplaats en haar zoon trapte telkens flink op mijn voet, wat een nachtmerrie. Om veel dingen kan ik lachen maar toen dacht ik echt waarom doe ik dit, hoe ver gaat dit nog door, hoe ver moet ik nog afzien alleen om andere mensen te helpen. De enige die me hielp was de jongen tegen wie ik aangeperst zat, hij gaf me soms een bemoedigend glimlachje met het komt wel goed, houd vol. Tot twee keer toe stopte de buschauffeur voor een uitgebreide pauze terwijl wij daar in die bus zaten, de bus ging steeds langzamer, viel steeds uit, met 15km/h de berg op. Ruim vijf uur later kwamen we eindelijk aan in Dharan. Eenmaal in het hostel kon ik eindelijk douchen, na vijf dagen, maar na tien seconden stopte de douche ermee, ook dat nog. Na het eten ging ik gelijk naar bed, maar er is een fruitvliegjesplaag uitgebroken dus alles krioelde van de vliegjes, mijn bed, mijn dekens, en toen was het gedaan. Drie weken ben ik nu hier, en de grens was ver overschreden, alle shock momenten, al het afzien, ik was gebroken, en heb voor ruim een uur keihard gehuild, niet te stoppen, huilen huilen huilen, waarvoor doe ik dit vroeg ik me af, waarom ben ik hier en niet thuis, het huilen gaf rust, gaf ruimte in m’n hoofd, het is niet gek dat je je zo voelt na drie weken. Huilen mag.

Vandaag is een nieuwe dag, en als ik nu terugdenk aan die busrit kan ik er om lachen want hij was extreem! Wanneer maak je nu zoiets mee, zoveel adrenaline en chaos, daar kan geen pretpark tegenop. Lucky me, aangezien ik dol ben op adrenaline en pretparken! Al word het leven er hier niet makkelijker op. Ja ik raak gewend aan de mensen die staren, ik ben gewend aan de kleding en draag tegelijkertijd ook de kleren die ik zelf leuk vind (met korte mouwen, ik hoef m’n huidskleur niet te verbergen, want ik ben net zo waardevol als de ander, toch?), ik loop alle dagen op m’n blote voeten en vind het heerlijk ( ja ja, Ezz stapt van haar sokkengeloof af), ik ben dol op de noodles hier maar de rijst komt m’n keel uit! Gelukkig hebben we vanmorgen brood gekocht, en appels! Ik raak gewend aan de primitieve omstandigheden al kan ik er soms flink klaar mee zijn als er weer geen stroom of water is. Het leven hier is net een ethisch dilemma weet je, een keuze uit twee kwaden, waar je op school verslagen over moest schrijven en ze op moest lossen, ik denk dat ethische dilemma’s niet opgelost kunnen worden. Aan de ene kant verlang ik zo naar thuis, een goed leven hebben, genieten van die luxe, van mijn familie, maar wat is een goed leven? Want ik weet dat ik in Nederland ook geen perfect leven heb, de leef omstandigheden zijn enorm goed, maar ik ergerde me aan de ontevredenheid en het egoïsme van mensen, zodra ik thuis ben zal ik terug verlangen naar deze plek waar mensen tevreden zijn en waar je hulp gewaardeerd wordt. Tegelijk verlang ik er naar om hier te blijven, want ondanks alle armoede is dit leven zo rijk! God is zo dichtbij, en Hij zorgt zo goed, dan kan ik die mensen hier toch niet in de steek laten omdat ik zo nodig verlang naar een warme douche of een knuffel van mijn familie? De meiden en mensen hier zien hun familie soms een jaar niet, een jaar zonder telefoontjes of kaartjes, bijna geen contact, ik hoef alles maar een halfjaar te missen en ben op de meest dankbare plek waar ik ooit geweest ben. Moet ik dan het recht in eigen handen nemen en er vandoor gaan omdat het zwaar is? Ik kan niet ontkennen dat dit mijn hele leven mijn droom is geweest, het mag nu soms lijken alsof ik in een nachtmerrie beland ben, maar als ik hier nu mee stop waar leef ik dan voor? Zondag hoop ik voor tien dagen of langer naar de Plain Area’s te vertrekken, als ik de geruchten hoor is het daar nog armer en de omstandigheden nog slechter, ik zie er zo tegenop, al kijken de mensen daar er naar uit, ze belden al of ik eerder wilde komen omdat ze mijn hulp nodig hebben. Ik ben altijd in voor nieuwe uitdagingen en dit is de kans van mijn leven, al zie ik er enorm tegenop. Als God je roept dan kan je geen nee zeggen, en Hij belooft dat Hij en Zijn engelen met me meegaan, dat heb ik gisteren nog eens mogen ervaren. God heeft een plan en Hij wil me veranderen van het musje dat ter aarde stort in de storm naar een arend die zijn vleugels uitslaat en uitstijgt boven de storm.

Lieve mensen, er zijn nog steeds zoveel dingen om dankbaar voor te zijn, zo maakte Meena (onze nieuwe, derde hostelgenoot, een super gezellige hippe meid!) vanmorgen wentelteefjes met ei in plaats van suiker. Dit had ik nog nooit gegeten maar vanaf nu ben ik er dol op! Geen rijst, geen grote maaltijden, gewoon lekker brood zoals thuis en wentelteefjes met ei zijn enorm lekker!! Wil je dit zelf proberen? Heel makkelijk, doop je boterham in een geklutst ei in plaats van in de suiker en bak ze dan in de koekenpan, oh en maak er meer dan je denkt op te kunnen want je hebt spontaan reuze honger, enjoy! Bid alsjeblieft voor mij, en mijn familie, ook als ik voor tien dagen naar de Plain Area’s hoop te vertrekken. Naast de slechte omstandigheden zijn er daar ook veel vijandige Hindi mensen en kan het gevaarlijk zijn voor (blanke) christenen. Nu is het leven heftig, later kan ik er waarschijnlijk hard om lachen, want deze avonturen maak je thuis niet mee, en over een paar dagen kan ik waarschijnlijk zelfs weer genieten van een second breakfast! Jaimashi!