Blog van Esmeralda - Deel 9

Esmeralda loopt 6 maanden stage in Nepal bij een HEF familie. Ze praat je graag bij over alles wat ze meemaakt. Dit is het negende deel.

Life is a rollercoaster wordt vaak gezegd. Het leven is een achtbaan, ik ben dol op achtbanen dus dat is geen probleem. De adrenaline kick die je er van krijgt voel ik een paar dagen later nog en ik kan er geen genoeg van krijgen. Geef mij een entree kaartje voor een pretpark en je ziet me niet voor sluitingstijd terug. Als je me kwijt bent? Ga naar de gaafste, meest extreme achtbaan die het park heeft en daar vind je me met een grote grijns en twinkellichtjes in m’n ogen. Een grote liefde voor achtbanen dus, alleen soms heeft de achtbaan een storing. Hij wordt gesloten, of je geniet net van een ride en hij valt stil, daar zit je dan, je kunt geen kant op, de klusjesman moet komen om het probleem te fixen. Soms is het niet erg, dan ben je net op een top en geniet je van het uitzicht overal om je heen en is de storing een rustmoment. Soms is het tegenovergesteld, dan blijft de achtbaan op het punt hangen waarbij je naar de afgrond staart of waarbij je op z’n kop hangt en dan wens je dat het zo snel mogelijk voorbij is. Deels omdat het eng is, frustrerend, en deels omdat je weet dat zodra de achtbaan weer werkt je de adrenaline kick krijgt als hij met grote snelheid naar beneden zoeft. Op zo’n punt bevindt ik me nu. Mijn leven is een achtbaan en nu heeft de achtbaan een storing genaamd vermoeidheid.

Niet zomaar moe, maar extreem moe, zo moe dat ik niet in slaap kan vallen omdat ik daar te moe voor ben. Zelfs als ik in een diepe slaap val word ik de volgende morgen alleen maar vermoeider wakker. Niet heel vreemd denk, na twee maanden van emoties, indrukken, avonturen, ziek zijn, alleen aan de andere kant van de wereld, andere cultuur, de vreemde taal, het eten, vrij logisch dat mijn lichaam op een gegeven moment denkt ‘en nu is het genoeg!’. Alleen belemmert het me enorm in mijn functioneren als ik na een ochtend lesgeven de rest van de dag niets meer waard bent. De wil om door te gaan is er, alleen m’n lichaam wil niet meer. De volgende beproeving dus. Blijven vertrouwen dat God mij ook hierin helpt, trouw blijven aan Hem, blij zijn, omdat Hij belooft dat als je vertrouwt, trouw blijft en je verheugd, Hij je alles zal geven wat je hart verlangd (Psalm 37). Hij belooft niet dat ik op dit moment krijg waarvan ik denk dat ik het wil (energie, m’n familie zien, een knuffel van m’n beste vriend) nee, God belooft me dat ik zal krijgen wat mijn hart verlangd. Nu heb ik geen idee wat mijn hart echt verlangd maar ik weet wel dat het iets bijzonders is. Dat geeft moed om door te gaan, dat geeft me mentaal de kracht en wil om rustig aan te doen en m’n lichaam te laten herstellen. Al blijft het moeilijk want je wilt doorgaan, laten zien dat je het kunt, de kinderen helpen, maar zoals een soldaat uit het leger me ooit leerde ‘Je moet eerst voor jezelf zorgen voor je voor anderen kunt zorgen’.

God zal me dus iets geven wat mijn hart verlangd, en ik ben nog steeds een kind als het gaat om cadeautjes, ik ben er dol op! En over cadeautjes gesproken.. Afgelopen week stond bij ons in het teken van kerst! In Nepal doen ze alles anders, en terwijl heel Nederland afgelopen weekend Sinterklaas vierde, vierden wij kerst. Allereerst werden er kerstkaarten en foto’s gemaakt voor de sponsors. Alle kleurboeken, stiften, verf en potloden kwamen tevoorschijn en de meiden maakten de mooiste kaarten. Wat overigens wel stress met zich mee bracht want de kaarten werden gekeurd door de supervisor van het hostel die een week in het hostel verbleef. Als de kaarten niet goed genoeg waren, werden ze niet verstuurd. Iets wat mij hoofdpijn bezorgde want als de meiden zo goed hun best doen voor hun kaart dan verstuur je die toch sowieso naar de sponsor! Die sponsor maakt het echt niet uit als een meisje van 6 buiten de lijntjes heeft gekleurd. Al hoort ook dit weer typisch bij de cultuur, jezelf perfect vertonen naar de buitenwereld.. na de kaarten was het tijd voor een shopdag! Alle meiden kregen van hun sponsoren een nieuw kledingstuk, er was een lijst opgesteld met wat elk meisje wilde (een jurkje, een nieuwe jas, nieuwe schoenen, etc.) en aan mij en zes van de oudste meiden de taak om deze dingen te gaan kopen. Ik zag al een chaotische dag voor me, want hoe koop je in vredesnaam zonder ruzie en discussies cadeautjes voor 35 meiden. Het verliep echter perfect, elk van de shopmeiden had een taak, de één hield een lijstje bij, de ander zocht het uit, de volgende onderhandelde samen met de supervisor en verkoopster over de prijs en we gingen als een trein. Het hele hostel ademde enthousiasme, de kleine meisjes vroegen met verlangende oogjes hoeveel nachtjes ze nog moesten slapen voor het kerst was en ze hun cadeautjes kregen en de voorbereidingen waren in volle gang.

Zaterdag was het dan eindelijk zover.. Kerst! We hebben de hele dag in de keuken doorgebracht om een kerstdiner te bereiden voor al de meiden en de uitgenodigde gasten. Kilo’s rijst, kip, groenten, kruiden en liters olie. Daarna was het tijd voor een meiden uurtje. Iedereen trok haar mooiste kleding aan, de verstopte make-up kwam onder matrassen en bedden vandaan, en alle meiden zagen eruit als prinsessen. Tijd voor groepsfoto’s! (Die je natuurlijk terug kunt vinden hier op de site) Daarna begon het kerstfeest, de meiden deden toneelstukjes, zongen liedjes, dansten, er was een korte kerkdienst, en ze kregen hun cadeautje. Tot slot hadden we het kerstdiner.. een picknick onder een adembenemend mooie sterrenhemel. Ja, je leest het goed, kerst vieren in de buitenlucht met een picknick en je favoriete zomerjurk aan. Dat mag van mij elk jaar wel, al miste ik het kerstgevoel (lampjes, sneeuw, kou, warme chocomel) het was een super mooie dag. Nu zeiden de meiden dat ze drie keer kerstvieren dit jaar en dat dit de eerste dag was. Ik ben benieuwd wat er nog meer gaat volgen!

Een ander onderdeel wat elk jaar terug komt met kerst hier in het hostel is de Samaritan Purse voor de kleinste kinderen. Een geweldig (!!) initiatief waarbij kinderen uit de westerse landen op school of in de kerk een schoenendoos volstoppen met spullen en speelgoed en dit opsturen naar kinderen ergens anders in de wereld die dit goed kunnen gebruiken. De blije gezichtjes van de kleine meisjes waren onbetaalbaar. Hoe blij ze zijn met een nieuwe tandenborstel of een knuffel of een doos kleurpotloden is prachtig. Bij July, een van de jongste meisjes, zat er een pyjama in de schoenendoos, en die paste perfect, met als gevolg dat ze nu de pyjama overal naar toe aantrekt. Naar de kerk, met kerst, en ze glundert van trots. Dus lieve mensen uit de Ark, wie weet is dit een goed idee om volgend jaar ook met onze kinderen te doen!

Iemand vroeg aan mij, kan je nu inmiddels al praten met de kinderen? Mijn antwoord daarop was, ik kan niet met ze praten maar we kunnen wel goed communiceren. Vreemd eigenlijk, aangezien wij communiceren altijd zien als praten met elkaar. Ik geef inmiddels in m’n eentje les, zonder tolk of vertaler, en het gaat echt super, we begrijpen elkaar, we hebben plezier, de leerlingen doen enorm goed hun best en ik heb een verborgen talent ontdekt. Een talent met de naam acteren, want als je de taal niet kent, ga je met handen en voeten aan de slag en als je verhalen verteld leef je je zo in dat je alles na speelt en dat is zo tof om te doen! Je hebt wel een flinke portie zelfspot nodig want je zet jezelf hopeloos voor schut, maar wat geeft het, tegelijkertijd lach ik zelf net zo hard mee. De afgelopen weken zijn we hard bezig geweest voor de examens, die beginnen vandaag, en mijn leerlingen zijn er klaar voor! Ik ben bijna net zo zenuwachtig als zij, erg is dat, morgen hebben ze het vak Engels dus dan ga ik ze aanmoedigen op school. Dan kan ik een keer de surveillant rol op me nemen, niet de strenge natuurlijk, maar de lieve met een zak snoep en een spandoek met alle antwoorden om ze te helpen. Al zal ik dat spandoek in gedachten mee moeten nemen want ik denk niet dat de directrice daar blij van wordt, al zal ze hem lachend van me afnemen.

Oh, ik had jullie beloofd te vertellen over mijn kapper ervaring. Laten we zo zeggen, dat was eens en niet meer, wat een zenuwslopend halfuurtje! We gingen naar een ‘hele goede beauty parlor’. Beeld je een klein kamertje in, misschien de logeerkamer van thuis, net groot genoeg voor een bed en een kast. Alleen hier staan er drie kappersstoelen en een massagetafel in en minstens 6 werknemers die als een wervelstorm alle klanten zo snel mogelijk helpen. We waren dan ook met zo’n 13 mensen in dat kleine benauwde kamertje. Een voordeel voor mij was mijn blonde haar, dat vonden ze zo geweldig dat iedereen het aan wilde raken (geen voordeel) maar ik hoefde niet op mijn beurt te wachten, ik werd gelijk geholpen. Na drie keer duidelijk uitgelegd te hebben dat er maar een KLEIN stukje af hoefde, knipte de kapster met 1 knip de helft van m’n haar er af. Binnen vijf minuten was mijn lang gespaarde haar weer bijna zo kort als een bob. Schots en scheef en uitgedund, vroeg de kapster ‘vind je het leuk?!’, op dat moment had ik de schade nog niet gezien bij gebrek aan een spiegel, misschien was dat maar beter ook, toen ik thuis kwam dacht ik onee wat is dit. Al kostte de kappersbeurt me €0,63, daar kan je nog eens voor naar de kapper gaan, al ga ik toch liever naar m’n vertrouwde kapster maar hee dit hoort ook bij het avontuurlijke leven. Inmiddels ben ik er aan gewend hoor, het is ideaal met m’n haren wassen, het kost maar de helft van je shampoo en van je kostbare water. Kostbare water ja, want douchen zit er niet meer in, het water is te koud nu de winter is begonnen, dus als je geluk hebt heb je tijd om water te koken en jezelf te wassen met een emmer warm water. Je perspectief veranderd, normaal is een emmer water gewoon een emmer water, als ik nu een emmer warm water zie, betekent dat een langverwachte douche, en daar wordt ik enorm blij en dankbaar van!

Je weet inmiddels wel dat m’n leven up side down veranderd is sinds ik hier ben. Maar na twee en halve maand ga ik het ook in de praktische dingen merken. Zo kreeg ik vorige week een echte Hollandse maaltijd. Gekookte aardappelen, bloemkool en een soort jus, het was heerlijk, echt waar, maar nu komt het… Ik miste m’n rijst! Dus heb ik na de maaltijd ook nog genoten van een schaaltje rijst, want wat is nu een maaltijd zonder rijst, inderdaad, dat is geen maaltijd. Ik heb ook al in twee maanden niet in een normale auto gezeten, het is de normaalste zaak van de wereld dat je overal te voet heen gaat. Oh, en ik werd ’s nachts wakker geschrikt omdat m’n bed flink stond te trillen. Met m’n slaperige hoofd bedacht ik dat het een aardbeving was, om tegelijkertijd tegen mezelf te zeggen ‘Doe niet zo gek joh, een aardbeving, dat kan helemaal niet, je bent gewoon aan het dromen.’ Dus ik draaide me om en sliep heerlijk verder. De volgende morgen bleek dat het wel een aardbeving geweest was, een kleine, hier een flink eind vandaan, dus niets ernstigs, maar wel een reden tot dankbaarheid.

Ik heb een ieniemienie klein boekwinkeltje gevonden in het centrum, met een kleine selectie Engelse boeken helemaal achterin het winkeltje onder een dikke laag stof. Waar ik toen ook nog een boek vond van een van m’n favoriete series. Je snapt het al, dat was een juich momentje! Dat winkeltje heeft er een nieuwe vaste klant bij, net zoals de coffeebar, die wordt ook elke week gesponsord zodat ik kan genieten van een kop echte koffie. Die kleine dingen maken me gelukkig. Voorlopig is dit even de laatste blog, tenzij ik ineens iets spectaculairs meemaak natuurlijk, dan breng ik jullie gelijk op de hoogte. Dinsdag hoop ik naar Kathmandu te gaan, een lange busreis waar ik een klein beetje tegenop zie, al is het ook een mooie kans om wat van het land te zien. In Kathmandu mag ik eerst naar de Ambassade omdat mijn visum bijna verloopt (weet je wat dat inhoudt? Dat ik al bijna drie maanden weg ben en dus bijna op de helft van mijn avontuur #shock!). Zodra ik mijn visum binnen heb, begint voor mij een kleine vakantie, en zodra papa aankomt in Kathmandu gaan we samen op avontuur!

Kerst komt eraan, hier in Nepal vieren alleen de christenen kerst, wat ik bijzonder vind. In Nederland viert iedereen kerst, kerst draait om de kerstboom en de cadeautjes en een goede maaltijd. Hier draait kerst in de eerste plaats voor het feit dat Jezus naar de aarde kwam om ons te redden. Zoals kerst behoort te zijn. Ik wens jullie vanuit het hier nog steeds zonnige Nepal een hele mooie Kerst toe! Ik hoop dat jullie een mooie tijd mogen hebben samen met familie, vrienden, in vrede met elkaar, en dat je tussen alle kerstborrels en kerststress door je hart mag richten naar Jezus, en dat je een licht mag zijn voor de (donkere) wereld om je heen. Iedereen is een lichtje, en elk lichtje heeft iets bijzonders, ontdek je bijzondere talent en laat je lichtje feller stralen dan ooit! Onthoud dat als het leven soms moeilijk is, God altijd engelen naar je toe stuurt, je bent niet alleen, je wordt omringt door zijn liefde. Dankjewel voor al jullie gebeden en berichtjes die ik krijg. Het verbaasd me, ik had niet verwacht dat jullie me zelfs na 11 weken nog steeds steunen, dat is enorm bemoedigend! Willen jullie deze week bidden voor de examens van de kinderen? & voor het krijgen van een nieuw visum in Kathmandu? & voor een veilige reis natuurlijk.. Zodra ik terug ben uit Kathmandu krijgen jullie een uitgebreide update J Meri Krisamasa!