Blog van Esmeralda - Deel 1
ESMERALDA LOOPT 6 MAANDEN STAGE IN NEPAL BIJ EEN HEF FAMILIE. ZE PRAAT JE GRAAG BIJ OVER ALLES WAT ZE MEEMAAKT. DIT IS HET EERSTE DEEL.
Hi everyone! Inmiddels zit de vierde dag van mijn avontuur erop en heb ik eindelijk tijd om jullie even op de hoogte te brengen. De afgelopen dagen waren een rollercoaster van emoties. Dinsdag begon het al met afscheid nemen en de adrenaline voor het nieuwe avontuur, in het vliegtuig heb ik heerlijk geslapen en gedagdroomd over alle komende avonturen en op New Delhi was het grote stress omdat mijn koffer kwijt was.
Najah, ik had op Amsterdam geen kofferbewijs gehad (wat ik natuurlijk niet doorhad omdat ik nog nooit zover weg ben geweest) en daardoor kon ik niet bewijzen dat het mijn koffer was en konden zij hem niet vinden. Chaos dus, en dat midden in de nacht! Twee uur later was hij gelukkig gevonden en inmiddels had ik twee Nederlandse reismaatjes gevonden die ook naar Kathmandu gingen en dat was erg gezellig.
Eenmaal in Kathmandu aangekomen was ik in oogopslag verliefd op de bergen en na een uurtje slaap ging ik samen met Dhruba (missionary van de HEF) op avontuur! Als je aan mij vraagt wat nu de ultieme manier is om een nieuwe omgeving te ontdekken en op avontuur te gaan dan zal ik je antwoorden dat dit het gaafste zou zijn met de motor, en guess what, wij gingen op de motor! Yeah! Zonder helm, mag allemaal, achterop, in het meest chaotische verkeer wat je ooit gezien hebt, het eerste halfuur durf je niet te kijken en haal je geen adem en daarna is het het leukste wat er is.
We zijn naar de tempels geweest, naar een uitzichtpunt op een prachtige berg, de toeristenwinkelstraatjes en tenslotte naar de hindoeïstische rituele crematies aan de rivier » shocking! ’s Avonds viel ik met een glimlach in slaap en de volgende dag ging ik op weg naar Dharan. In een klein vliegtuig vol Nepalese mensen (sindsdien heb ik geen blanke meer gezien), ook dit was weer een adem in, ogen dicht ervaring maar we zijn veilig geland en daar stond Kubur op mij te wachten. Met een taxi gingen we richting Dharan en dat was geweldig! Het land is zo bijzonder, de natuur is geweldig, het leven is zo anders, het ene moment rijd je op een asfaltweg en het volgende moment rijdt je door de blubber en krottenwijken, het is bizar. Na een uur kwamen we aan bij het hostel, najah, dat was de bedoeling. De weg was te slecht om met de auto te berijden dus moesten we te voet de heuvel op. Zeulend met al m’n bagage en koffers, niet ik, maar de taxi chauffeur in die bloedhitte en ik mocht hem absoluut niet helpen en dan voel je je toch wel even schuldig dat je koffer 23 kilo weegt ;)
Tot zover klinkt het best goed toch? Avontuur, adrenaline, spectaculaire omgeving? Het zou leuk zijn als ik nu zou vertellen dat ik helemaal verliefd ben op het land en gelijk verhuis en hier nooit meer weg ga, de liefde van m’n leven vind en een happily ever after heb. Laat ik maar eerlijk zijn, dat is het absoluut niet. Het is afzien, het is zwaar, en ik heb nog nooit zoveel gehuild als deze afgelopen dagen. De meiden van het hostel zijn ontzettend lief, leergierig, behulpzaam, echte christenen en ze toveren een grote glimlach op m’n gezicht. Het leven is enorm primitief, geen warm water, vandaag heb ik voor het eerst in vijf dagen ‘gedoucht’ (drie minuten springen onder een klein straaltje koud water in de hoop dat je al het zand van je lichaam geboend krijgt zonder te bevriezen), je kleren wassen doe je bij de regenton, je bed vol met insecten en beestjes, een houten bed met een matrasje van 4 cm dik, de elektriciteit valt vaker uit dan dat het werkt net zoals de wifi, de school waar ik les hoop te gaan geven blijkt ruim een halfuur lopen vanaf hier de berg op door een modderpad, en zodra er iets nat is wordt het niet meer droog. Anyway, het is primitief maar daar zou ik nog aan wennen.
Waar ik echter niet aan kan wennen is het volgende. Het hostel ligt namelijk midden in de krottenwijken en zodra ik het hek uitloop stap ik in de modder, loop ik langs half in elkaar gestorte huisjes en staren de mensen me aan alsof ik van een andere planeet kom. Vervolgens hangen er straatkinderen aan je benen of je alsjeblieft geld wilt geven en dat breekt je hart bij elke stap die je doet. Vanmiddag vroegen de oudste meiden van het hostel of ik met hen mee op pad wilde, ze gingen op avontuur, binnen no time zagen deze meiden eruit als mooie volwassen stoere vrouwen, hippe kleding, coole kapsels en een make-upje. Ik was erg verrast en erg benieuwd waar we heen gingen. We gingen naar de rivier, doordat het nu regenseizoen is, is deze erg ruig en wild en zij wilden een deel van de rivier oversteken. Zie jij de combi nog? Je mooiste kleren aan om vervolgens met kleding en al de rivier overwinnen en klimmen en klauteren. Desondanks was het super leuk en gezellig en echt een avontuur en het is heerlijk om die meiden te zien genieten.
Morgen (zaterdag) is het onze zondag, ’s morgens de zondagschool en kerkdienst en daarna is het ‘holiday’. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat. Mijn gevoel gaat alle kanten op. De meiden en de beheerder van het hostel zijn super blij dat ik er ben. Ohja, die meiden runnen dus het hostel zelf hea?! Koken, schoonmaken, wassen, alles doen ze zelf, 35 meiden vanaf 6 jaar tot een jaar of 16 doen dat allemaal zelf, daar kunnen wij als Nederlanders nog een hoop van leren. We kunnen sowieso veel leren van de Nepalese mensen. Laat ik afsluiten met een paar positieve ervaringen. Vanmorgen om 7 uur kwam ik beneden en ik vroeg aan de beheerder wat ik kon doen, of ik gelijk wilde beginnen met Engels les geven, ehm, om 7u ’s morgens terwijl niemand de taal spreekt en nu out of the blue? Oke challenge accepted! Het was geweldig! Er waren twee meiden die een beetje Engels konden dus zij vertaalden wat ik zei en we leerden al de basics, het alfabet, de cijfers, schrijven, babbelen, ik heb nog nooit een groep meiden, op zo’n tijdstip, zo enthousiast in de klas gezien! En nu maken we overal een Engelse spelletjes van zodat ze de taal leren en ondertussen leren zij mij een beetje Nepali! Oh en ze zijn dol op Engelse (kinder)liedjes dus als je nog ideeën hebt laat maar weten! & net kwamen er twee meisjes langs die vertelden dat ze super blij waren dat ik zo ‘normaal’ was en met hun babbelde want ze waren bang dat ik niet leuk zo zijn, dan smelt je hartje toch wel een beetje.
ESMERALDA LOOPT 6 MAANDEN STAGE IN NEPAL BIJ EEN HEF FAMILIE. ZE PRAAT JE GRAAG BIJ OVER ALLES WAT ZE MEEMAAKT. DIT IS HET EERSTE DEEL.
Hi everyone! Inmiddels zit de vierde dag van mijn avontuur erop en heb ik eindelijk tijd om jullie even op de hoogte te brengen. De afgelopen dagen waren een rollercoaster van emoties. Dinsdag begon het al met afscheid nemen en de adrenaline voor het nieuwe avontuur, in het vliegtuig heb ik heerlijk geslapen en gedagdroomd over alle komende avonturen en op New Delhi was het grote stress omdat mijn koffer kwijt was.
Najah, ik had op Amsterdam geen kofferbewijs gehad (wat ik natuurlijk niet doorhad omdat ik nog nooit zover weg ben geweest) en daardoor kon ik niet bewijzen dat het mijn koffer was en konden zij hem niet vinden. Chaos dus, en dat midden in de nacht! Twee uur later was hij gelukkig gevonden en inmiddels had ik twee Nederlandse reismaatjes gevonden die ook naar Kathmandu gingen en dat was erg gezellig.
Eenmaal in Kathmandu aangekomen was ik in oogopslag verliefd op de bergen en na een uurtje slaap ging ik samen met Dhruba (missionary van de HEF) op avontuur! Als je aan mij vraagt wat nu de ultieme manier is om een nieuwe omgeving te ontdekken en op avontuur te gaan dan zal ik je antwoorden dat dit het gaafste zou zijn met de motor, en guess what, wij gingen op de motor! Yeah! Zonder helm, mag allemaal, achterop, in het meest chaotische verkeer wat je ooit gezien hebt, het eerste halfuur durf je niet te kijken en haal je geen adem en daarna is het het leukste wat er is.
We zijn naar de tempels geweest, naar een uitzichtpunt op een prachtige berg, de toeristenwinkelstraatjes en tenslotte naar de hindoeïstische rituele crematies aan de rivier » shocking! ’s Avonds viel ik met een glimlach in slaap en de volgende dag ging ik op weg naar Dharan. In een klein vliegtuig vol Nepalese mensen (sindsdien heb ik geen blanke meer gezien), ook dit was weer een adem in, ogen dicht ervaring maar we zijn veilig geland en daar stond Kubur op mij te wachten. Met een taxi gingen we richting Dharan en dat was geweldig! Het land is zo bijzonder, de natuur is geweldig, het leven is zo anders, het ene moment rijd je op een asfaltweg en het volgende moment rijdt je door de blubber en krottenwijken, het is bizar. Na een uur kwamen we aan bij het hostel, najah, dat was de bedoeling. De weg was te slecht om met de auto te berijden dus moesten we te voet de heuvel op. Zeulend met al m’n bagage en koffers, niet ik, maar de taxi chauffeur in die bloedhitte en ik mocht hem absoluut niet helpen en dan voel je je toch wel even schuldig dat je koffer 23 kilo weegt ;)
Tot zover klinkt het best goed toch? Avontuur, adrenaline, spectaculaire omgeving? Het zou leuk zijn als ik nu zou vertellen dat ik helemaal verliefd ben op het land en gelijk verhuis en hier nooit meer weg ga, de liefde van m’n leven vind en een happily ever after heb. Laat ik maar eerlijk zijn, dat is het absoluut niet. Het is afzien, het is zwaar, en ik heb nog nooit zoveel gehuild als deze afgelopen dagen. De meiden van het hostel zijn ontzettend lief, leergierig, behulpzaam, echte christenen en ze toveren een grote glimlach op m’n gezicht. Het leven is enorm primitief, geen warm water, vandaag heb ik voor het eerst in vijf dagen ‘gedoucht’ (drie minuten springen onder een klein straaltje koud water in de hoop dat je al het zand van je lichaam geboend krijgt zonder te bevriezen), je kleren wassen doe je bij de regenton, je bed vol met insecten en beestjes, een houten bed met een matrasje van 4 cm dik, de elektriciteit valt vaker uit dan dat het werkt net zoals de wifi, de school waar ik les hoop te gaan geven blijkt ruim een halfuur lopen vanaf hier de berg op door een modderpad, en zodra er iets nat is wordt het niet meer droog. Anyway, het is primitief maar daar zou ik nog aan wennen.
Waar ik echter niet aan kan wennen is het volgende. Het hostel ligt namelijk midden in de krottenwijken en zodra ik het hek uitloop stap ik in de modder, loop ik langs half in elkaar gestorte huisjes en staren de mensen me aan alsof ik van een andere planeet kom. Vervolgens hangen er straatkinderen aan je benen of je alsjeblieft geld wilt geven en dat breekt je hart bij elke stap die je doet. Vanmiddag vroegen de oudste meiden van het hostel of ik met hen mee op pad wilde, ze gingen op avontuur, binnen no time zagen deze meiden eruit als mooie volwassen stoere vrouwen, hippe kleding, coole kapsels en een make-upje. Ik was erg verrast en erg benieuwd waar we heen gingen. We gingen naar de rivier, doordat het nu regenseizoen is, is deze erg ruig en wild en zij wilden een deel van de rivier oversteken. Zie jij de combi nog? Je mooiste kleren aan om vervolgens met kleding en al de rivier overwinnen en klimmen en klauteren. Desondanks was het super leuk en gezellig en echt een avontuur en het is heerlijk om die meiden te zien genieten.
Morgen (zaterdag) is het onze zondag, ’s morgens de zondagschool en kerkdienst en daarna is het ‘holiday’. Ik ben benieuwd wat me te wachten staat. Mijn gevoel gaat alle kanten op. De meiden en de beheerder van het hostel zijn super blij dat ik er ben. Ohja, die meiden runnen dus het hostel zelf hea?! Koken, schoonmaken, wassen, alles doen ze zelf, 35 meiden vanaf 6 jaar tot een jaar of 16 doen dat allemaal zelf, daar kunnen wij als Nederlanders nog een hoop van leren. We kunnen sowieso veel leren van de Nepalese mensen. Laat ik afsluiten met een paar positieve ervaringen. Vanmorgen om 7 uur kwam ik beneden en ik vroeg aan de beheerder wat ik kon doen, of ik gelijk wilde beginnen met Engels les geven, ehm, om 7u ’s morgens terwijl niemand de taal spreekt en nu out of the blue? Oke challenge accepted! Het was geweldig! Er waren twee meiden die een beetje Engels konden dus zij vertaalden wat ik zei en we leerden al de basics, het alfabet, de cijfers, schrijven, babbelen, ik heb nog nooit een groep meiden, op zo’n tijdstip, zo enthousiast in de klas gezien! En nu maken we overal een Engelse spelletjes van zodat ze de taal leren en ondertussen leren zij mij een beetje Nepali! Oh en ze zijn dol op Engelse (kinder)liedjes dus als je nog ideeën hebt laat maar weten! & net kwamen er twee meisjes langs die vertelden dat ze super blij waren dat ik zo ‘normaal’ was en met hun babbelde want ze waren bang dat ik niet leuk zo zijn, dan smelt je hartje toch wel een beetje.
Oké ik heb jullie flink ondergespamd, mijn volgende blog kan wel weer een week of langer duren door tijd- en wifigebrek, nu is het tijd om lekker te gaan slapen want mijn wekker gaat alweer over een paar uurtjes. Mag ik nu heerlijk gaan slapen in m’n indianentipi, net als vroeger, alleen is het nu een muskietennet en zitten er alsnog insecten in het net in plaats van daarbuiten en zwerven er insecten in m’n bed rond, brrr, ja ja, echt een avontuur! Alsjeblieft, zouden jullie kunnen bidden voor alle mensen en kinderen hier? & voor mij voor de kracht om vol te houden en de energie? God is de enige die hier kan helpen. Danjabat & shubharahtri! (Dankjewel & welterusten)